Uczucie strachu jest każdemu z nas znane. Strach pełni w naszym życiu funkcję zaworu bezpieczeństwa. Powstrzymuje nas przed podejmowaniem zachowań ryzykownych i chroni nasze życia, a niekiedy również nasze emocje. Bywa jednak tak, że zamiast strachu, pacjent zaczyna odczuwać lęk. Rozlany i negatywny stan emocjonalny odczuwany bez wystąpienia bezpośredniego zagrożenia lub bólu. Lęk – w zależności od swojego nasilenia i formy może stać się czynnikiem utrudniającym a w skrajnych przypadkach uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie. Przy tym wszystkim, jest dość trudny w leczeniu.

Oczywiście stosować można środki farmakologiczne które obniżą lęk, ale nie działają one specyficznie, przez co pogarszają jakość życia pacjenta. Jednym więc z radykalnych ale skutecznych rozwiązań, jest terapia implozywna.

Terapia implozywna w ramach redukcji poziomu leku, polega na gwałtownej ekspozycji pacjenta na bodziec lękowy. Założenie jest następujące: aby bodziec przestał być lękotwórczy, pacjent musi nauczyć się, że bodziec wywołujący lęk, w rzeczywistości nie wyrządza mu żadnej szkody. Podczas terapii implozywnej, pacjent narażony jest na działanie bodźca lękowego w taki sposób, że nie może przed nim uciec, Jednocześnie środowisko jest kontrolowane, pacjentowi więc nie może stać się krzywda.
Terapia implozywna ma dwie odmiany:

• rzeczywistą
• wyobrażeniową

Terapia w wyobraźni odbywa się w taki sposób, że pacjent ma wyobrażać sobie sytuację która budzi w nim lek i ma trwać w tym wyobrażeniu tak długo, aż lęk nie zacznie się zmniejszać. Sytuację powtarza się przez kolejne sesje.
W rzeczywistej formie terapii, pacjent jest bezpośrednio wystawiony na działanie bodźca lękowego i poddawany jego działaniu ta długo aż lęk nie zacznie się obniżać. Trwa to od 1 minut do godziny. (przykładowo osobie bojącej się pająków kładzie się na twarz żywego pająka).
Obie formy terapii implozywnej początkowych fazach wywołują ogromne ataki lęku i paniki, dlatego musza być stosowane z umiarem i nie wśród pacjentów z problemami kardiologicznymi.