Zaburzenia w obszarze integracji sensorycznej, czyli trudności w odbieraniu, analizie i interpretacji bodźców zewnętrznych u każdego dziecka przybierają nieco odmienną formę. I choć wyznaczyć można pewne stałe objawy, to diagnoza zaburzeń IS musi być w każdym przypadku przeprowadzona indywidualnie, a zaproponowane przez terapeutów ćwiczenia dobrane do rozległości i charakteru trudności.

Zaburzenia integracji sensorycznej – powody i diagnoza

Integracja sensoryczna kształtuje się już od okresu płodowego życia dziecka i trwa aż do okresu szkolnego. Trudności mogą więc objawić się na różnych etapach i różnych obszarach funkcjonowania.

Powodem zaburzeń integracji sensorycznej są nieprawidłowości w rozwoju układu nerwowego. Narządy odpowiedzialne za odbiór bodźców wzrokowych, słuchowych, dotykowych, smakowych funkcjonują prawidłowo, a niewłaściwa jest ich interpretacja przez mózg.

Integracja sensoryczna i jej zaburzenia diagnozowana musi być więc na podstawie obserwacji zachowania dziecka, nie zaś jako badanie funkcjonowania poszczególnych narządów zmysłów.

Poza obserwacją dziecka, w ramach diagnozy dziecko poddawane jest seriom testów, które mają określić rodzaj, skalę i trwałość defektów. Bazując na ich wynikach specjalista projektuje program ćwiczeń terapeutycznych, które pomogą dziecku rozwinąć możliwości sprawnego analizowania bodźców.

Jak przebiega terapia integracji sensorycznej?

Terapia musi odbywać się w bliskim kontakcie z terapeutą, którego rola opiera się na zachęcaniu i motywowaniu dziecka do ćwiczeń, na monitorowaniu zmian w zachowaniu oraz testach. Zmiany świadczą o skuteczności terapii i wejściu dziecka na kolejne etapy integracji.

Zazwyczaj integracja sensoryczna leczona jest przez serie spotkań, odbywających się raz lub dwa razy w tygodniu, podczas których dziecko wykonuje ćwiczenia fizyczne i manipulacyjne stanowiące formę zabawy. Całość terapii nie jest dla dziecka nieprzyjemna i dzieci na ogół chętnie włączają się w proponowane przez terapeutów zabawy. Spotkania terapeutyczne trwają zazwyczaj od roku do dwóch – uzależnione jest to od specyfiki samego dziecka, a raczej jego układu nerwowego – stopnia jego elastyczności, adaptacyjności i rozległości zmian powodujących zaburzenia IS.

Kto ma zaburzenia integracji sensorycznej?

Problemy z  integracją sensoryczną występują zarówno u dzieci ogólnie zdrowych, jak i współwystępują przy takich zaburzeniach jak autyzm, ADHD, uszkodzenia zmysłów wzroku i słuchu, upośledzenia umysłowe czy niektóre choroby o podłoży genetycznym. U takich dzieci, integracja sensoryczna również wymaga pracy terapeutycznej.

fot.:Tara Winstead z Pexels