U 25% osób, które przebyły udar mózgu, w pierwszym roku po udarze rozwija się zaburzenie depresyjne, objawami zbliżone do depresji klinicznej. Ten stan emocjonalny, nazywany jest depresją poudarową, choć de facto nie ma jednoznacznych i przekonujących badań mówiących o tym, że depresja która pojawia się u części pacjentów po udarze jest spowodowana specyficznymi czynnikami związanymi z udarem. Równie dobrze, depresja poudarowa, może być po prostu ostrą reakcją psychiki, na ciężką, somatyczną chorobę.

Etiologia zaburzenia, nie zmienia jednak faktu iż chorzy po udarze zagrożeni są pojawieniem się objawów depresyjnych. A to wpływa zarówno na efektywność rehabilitacji, szybkość powrotu do sprawności fizycznej, czy nawet jakość życia samych chorych i osób, które nimi się opiekują. Część badań przeprowadzonych w związku z obniżeniem nastroju osób po udarze mówi też o tym, że koreluje ona z wyższą śmiertelnością, może więc stanowić zagrożenie dla życia pacjenta.

Największym problemem depresji poudarowej jest fakt, iż bardzo często zostaje nierozpoznana i nie leczona. Wielu lekarzy nie dostrzega objawów depresyjnych u pacjenta, nie dostrzega ich też rodzina, składając zachowanie pacjenta na karb tego, że po udarze ma prawo czuć się gorzej. Tymczasem nie leczona depresja przybiera na sile umniejszając terapeutyczne efekty leczenia.
Przy terapii depresji po udarze stosuje się środki farmakologiczne i psychoterapię. Często zaleca się również psychoterapię wspierającą dla opiekunów.

fot.:eddi 07/flickr.com