Depresja reaktywna (depresja egzogenna) to jedna z odmian depresji – zaburzenia afektywnego. Wystąpienie depresji reaktywnej związane jest w trudnym, traumatycznym doznaniem w życiu pacjenta, w wyniku którego dochodzi do powstania stanów depresyjnych. Przyczyny depresji reaktywnej mogą być różne – od typowych (śmierć bliskiej osoby, wypadek, choroba, porzucenie) po specyficzne, związane z tym co dla danej osoby było ważne, a co utraciła (praca, zdrowie, majątek). Z reguły, depresja reaktywna, jest reakcją na utratę, choć są również formy depresji reaktywnej nieco inne – np. depresja poporodowa. Ogólnie można powiedzieć, że w przypadku depresji reaktywnej, jest to reakcja na określone wydarzenie w życiu chorego.

Depresja reaktywna – objawy

Objawy depresji reaktywnej SA takie same jak w przypadku depresji endogennej. Diagnoza różnicowa polega jednak na możliwości znalezienia przyczyny pojawienia się stanów obniżenia nastroju i depresji. Dla prawidłowej diagnozy, należy też wykluczyć zespół depresyjny związany z inną chorobą, przy której stany depresyjne mogą współwystępować.

Depresja reaktywna – leczenie

Leczenie depresji reaktywnej może polegać zarówno na farmakoterapii jak i na psychoterapii lub na połączeniu obu metod. W zależności od siły objawów i tego w jaki sposób w wyniku depresji życie pacjenta zostało zdezorganizowane lekarz psychiatra dobiera odpowiednie środki. Farmakologia depresji reaktywnej jest taka sama jak w przypadku depresji endogennej – tutaj również trzeba dobierać środki ostrożniem sprawdzając jaki efekt wywołują one w organizmie i samopoczuciu pacjenta. Rokowania w przypadku depresji reaktywnej są różne – występuje tak wiele jej odmian, a siła objawów dla każdego pacjenta jest inna. Z reguły jednak, w przypadku depresji reaktywnej, pacjent może być wyleczony całkowicie, jeśli tylko obejmie się go właściwą opieką.

fot.:Julia Freeman-Woolpert/SXC