Początki neurologii polskiej są związane z warszawską i krakowską szkołą neurologiczną. Za twórcę polskiej szkoły neurologicznej, uważa się Edwarda Flatau. To właśnie Flatau, w roku 1894 opublikował pierwszy, nowoczesny atlas anatomii układu nerwowego. Jego kolejna praca, nosząca tytuł Das Gesetz der excentrischen Lagerung der langen Bahnen im Rückenmark, a opublikowana trzy lata później, wciąż uznawana jest za jedną z najważniejszych i najwybitniejszych prac neurologicznych, które ukazały się na przełomie XIX i XX wieku. Flatau odkrył i opisał w niej prawo ekscentrycznego ułożenia długich włókien w rdzeniu nerwowym. Prawo to polega na tym większym przesunięciu włókien nerwowych ku obwodowi, im włókna te są dłuższe. Co ważne, zostało ono nazwane od nazwiska jego twórcy – prawem Flatau’a.

Innym polskim specjalistą, wśród wymienionych powyżej, o którym nie wspomnieć zwyczajnie nie wypada, jest neurolog dziecięcy dr Józef Brudziński (neurologia dziecięca). Jego największe osiągnięcia, to zorganizowanie pierwszego w Polsce, a jednego z pierwszych w całej Europie szpitala pediatrycznego. Szpital ten dr Brudziński założył w roku 1903 w Łodzi i nazwał go Szpitalem Anny Marii. W roku 1909 Brudziński opisał niezwykle ważny objaw zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych u dzieci. Odkrył on, iż dzieci te, ułożone w pozycji na wznak przykurczają zgięte w kolanach kończyny do brzucha w czasie biernego zginania głowy i wystąpienia bólu w karku. Objaw ten nazwano jego imieniem. Siedem lat później dr Brudziński opisał odruchy kończyn dolnych jako objawy podrażnienia i zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych u dzieci po ucisku na spojenie łonowe i kości jarzmowe.