Tradycyjnie, moment adolescencji uważa się za czas buntu i konfliktów. Jest to jednocześnie etap istotnych zmian fizycznych, psychicznych, a także emocjonalnych. Według Eriksona okres adolescencji, to czas poszukiwania przez jednostkę swojej własnej tożsamości. Właściwy temu etapowi jest kryzys „poczucie tożsamości kontra rozproszenie ról”. Wielu psychologów jego właściwe rozwiązanie, postrzega jako kluczowe dla całego rozwoju człowieka.

Najważniejszym celem dorastającej jednostki, jest osiągnięcie stabilnej tożsamości „ja”, oraz świadomości siebie. Chcąc osiągnąć owe poczucie tożsamości, młody człowiek próbuje zazwyczaj różnych rol. Dzięki temu kształtuje on stopniowo swoje trwałe postawy oraz własny kodeks aksjologiczno-normatywny. Jeśli jednak jednostka nie rozwiąże prawidłowo powyższego kryzysu, dochodzi do tak zwanego rozproszenia ról, czyli dezorientacji co do tego, kim tak naprawdę się jest. W najbardziej krańcowych przypadkach rozproszenia ról, adolescenci mogą przyjmować tak zwaną tożsamość negatywną, która znajduje wyraz w buncie oraz zachowaniach, które nie mogą być zaakceptowane przez najbliższe otoczenie.